persoonlijke visie
Hoe langer ik in en om het onderwijs werkzaam ben, hoe minder zeker ik weet wat goed onderwijs is of wat goed leiderschap. Ik ben ooit begonnen met helder omschreven doelen en methoden. Maar ik kwam erachter dat die telkens, en telkens op een andere manier, niet echt tot succes leidden. De complexiteit in het onderwijs, de overvloed aan (verschillende) idealen, de vele handen aan het landelijke stuur, de grote hoeveelheid "geloven", het gebrek aan objectief bewijs maakt adviseren lastig. Bovendien nemen ouders, leraren, volksvertegenwoordigers hartstochtelijk onbewezen standpunten in om kinderen niet of juist wel allemaal bij elkaar in de klas te stoppen etc. Die complexiteit zorgt ervoor dat het onderwijs kenmerken krijgt van een "wicked problem", een probleem dat ongrijpbaar is en daardoor moeilijk oplosbaar.
En tegenwoordig voel ik me daarin thuis. Het beschrijven en analyseren van complexiteit is een tweede natuur geworden, mede door de vele perspectiefwisselingen die ik zelf heb meegemaakt (zie knop ervaring). Ik help mensen in hun eigen context te speuren naar betekenis en betekenisgeving.
Hoe dan ook ben ik dan wel telkens op zoek naar de morele basis (integriteit, vastberadenheid, betrouwbaarheid), de manier waarop hij of zij anderen meeneemt/meevraagt/inspireert en de richting die de leidinggevende op wil (past die wel in de situatie).
Het gaat daarbij niet om de vraag waarom de leider graag wil leiden (en daarin goed worden) maar om de vraag waarom volgers willen volgen. En dat kost even tijd, tijd om iemand te vertrouwen, om iemands inzichten te vertrouwen. Dat is een langzaam garend gerecht.
Slow leadership.
