Vertel wanneer, als je niet weet wat
In een paar gesprekken met schoolleiders deze week kwam een zekere onmacht naar voren. Onmacht omdat je niet weet wat er gaat gebeuren, onmacht omdat je niet weet wanneer dat wat je niet weet, gaat gebeuren. Welke boodschap heb je dan naar medewerkers, ouders, leerlingen?
Bij twee schoolleider leidde dat tot een “writers block”, niks zeggen, omdat je niet weet wat je moet zeggen.
Dat spoort niet met de behoeften van ouders en leerlingen. Die willen in Corona-tijden duidelijkheid over wat er gaat gebeuren, en wanneer het gaat gebeuren, kortom over product en proces. En, enige onduidelijkheid kunnen ze best hanteren. Maar de gouden regel (ik heb die ooit arrogant de eerste wet van Gispen genoemd) is dat iemand onzekerheid kan verdragen of over de inhoud of over de weg waarlangs die inhoud tot stand komt, maar niet onzekerheid over allebei. Je kunt niet aankomen met de mededeling: ik weet nu niet wat er gaat gebeuren, en ik weet ook niet wanneer ik het wel weet. Dan maak je van elke medewerker/leerling/ouder iemand die bij de bushalte staat te wachten, niet weet of er een bus komt en eventueel wanneer die komt. Geloof me, dan valt de tijd heel lang en is de onzekerheid buitengewoon groot.
Kortom, ik adviseerde: geef bijvoorbeeld aan
· dat je nu nog onvoldoende weet voor een duidelijk verhaal
· dat je op die en die datum een mededeling van de overheid verwacht
· dat je die met het managementteam, de medewerkers of met wie dan ook nog moet bespreken
· dat je een dag later wel/niet overleg voert met de (G)MR
· dat je een dag later een besluit neemt
· en dat ouders en leerlingen dan en dan per mail op de hoogte zullen worden gesteld, inclusief verdere termijnen als er nog losse eindjes blijven (plus telefoonnummers van mensen bij wie zij met hun vragen terecht kunnen of soortgelijke procedures).
Een open deur die wet van Gispen, maar er waait wel een frisse wind door.
(bron illustratie: Dreamtime)
Commentaires